مدیر 
در سال 1222 هجری شمسی ستاره ای بر شب ظلمانی 200 ساله ایران درخشید و میرزا محمد تقی خان مرد ضد استعمار و عاشق ایران پس از حدود 40 سال صداقت در خدمت از طرف شاه جوان به لحاظ حسن تدبیر ، صداقت ، وفاداری ، کفایت و کاردانی خارق العاده مقام صدارت عظمایی با اختیار تام با یک توپ جامه فاخر مزین به مروارید تفویض گردید. میرزا تقی خان این مرد بزرگ 2 قرن اخیر چنان تکانی در کالبد نیمه جان میهن میدمد و در این جایگاه مقام ، مصدر خدماتی میشود که بدون شک او را می بایست از بزرگترین مردان سیاسی کشور دانست و اگر ایران برپاست از وجود و ظهور چنین فرزندانی پاک نهاد بوده و هست که در هر زمان که میهن در معرض خطر قرار می گیرد در دامان پر مهر مام میهن امیرکبیرها پرورش می یابند و بسان منجی کشتی طوفان زده ، وطن را به سر منزل آرامش رسانده با سرافرازی بیرون خواهند آورد و نام امیرکبیرها بر شامخ ترین مواضع تاریخ چند هزار ساله ایران ثبت و درج خواهد شد و شکوه و افتخار و طعم شیرین غرور ملی ، دینی و استقلال را به ملت مسلمان خواهند چشاند.
و این فرزانه وطن در جهت حق و عدالت حاضر به تبعیض به احدی حتی ولی نعمت دنیایی خود که مقام صدر اعظمی را به او داده بود نشد بدون کمترین ملاحظات و در اولین اقدامات جهت اصلاحات مالی با کاستن از حقوق درباریان و شخص شاه پیش میرود و هیچ گونه تفاوتی بین اعضاء خانه سلطنتی با مردم ساده کوچه و بازار قائل نشد.
بدون ترس و با شجاعت کامل همچون صدر اسلام که مسلمین به راحتی و در کمال آزادی در مقابل رسول خدا (ص) حرفشان را میزدند ، امیرکبیر بارها توسط نامه و حضوراً تذکرهای درشت و نصیحت در جهت خدمت و اصلاح شاه جوان می داد. مثلاً روزی که ناصرالدین شاه و امیرکبیر در اصطبل ، اسب ها را بازدید می کردند شاه به امیر گفت : کجا رفتند آن اسب های مثل رخش ، بور ، شبدیز و عران که این روزها اثری از آنها نیست؟ امیر با شهامت و شجاعت گفتند: قربان آن اسب ها را سوارانی مثل رستم ، اسکندر ، پرویز و لطفعلی خان سوار شدند و با خود بردند!
امیرکبیر در دوره کوتاه مدت صدارت ، اقدامات فراوانی کرد که برخی از آنها مانند ایجاد امنیت و استقرار دولت ، تنظیم قانون ایران به سبک مدرن ، ایجاد کارخانه های اسلحه سازی ، اصلاح امور قضایی ، تأسیس چاپارخانه ، تأسیس دارالفنون ، روزنامه وقایع اتفاقیه در سال 1267 که از ارزنده ترین اقدامات اجتماعی او میباشند.
امیرکبیر به خوبی پی برده بود که اگر ایران بخواهد ترقی کند باید صادرات کشور را زیاد کرد و از واردات خارجی کاست تا از این راه مقدار صادرات را چند برابر واردات نمود . زراعت نیشکر مازنداران و خوزستان را توسعه داد و زارعان را تشویق کرد و از پرداخت مالیات معاف نمود . زراعت زعفران را توسعه داد . رقابت در مقابل صنایع خارجی را تشویق و آنها را وادار به رقابت با این صنایع نمود تا از کاروان ترقی عقب نمانند . وی تجارت داخلی و خارجی را در سایه امنیتی که پیش آورد و حمایتی که از بازرگانان میکرد ، رونق داد. صنایع داخلی را تشویق و صنعتکاران را به تقلید در تولید از مصنوعات خارجی واداشت و عده ای را برای آموختن حرفه های مختلف و صنایع به فرنگستان فرستاد. برای اولین بار در ایران و خاورمیانه برای تشویق صنعت گران و صاحبان حرفه ، اقدام به تأسیس نمایشگاه کالاهای صنعتی ایران در تهران کرد . پایه و راه اندازی بسیاری از تولیدات با کمک صدر اعظم مثل بلور سازی ، چلوار بافی ، ماهوت بافی، اسلحه سازی ، توپ ریزی تأسیس کرد و همچنین مبتکر ساخت پارچه های پشمی ، چلوار و پارچه های دیگر ، کالسکه ، سماور ، کاغذ ، چدن ، سرب ، مس ، قند و شکر بود. اصلاحات در عوارض گمرکی واردات و معافیت مالیاتی و وضع مالیات برای کسانی که به ناحق معاف بودند. مدرسه دارالفنون به همت این مرد بزرگ حدود 15 سال قبل از مشابه آن در ژاپن تأسیس شد و امیر اعتقاد داشت ایران به مدیران و کاردانان در اداره کشور نیازمند است و اعتقاد به اعزام دانشجو به خارج نداشت و بهتر میدانست استادان خارجی به ایران بیایند و به جای اعزام 50 نفر به خارج ، 1000 نفر در داخل توسط استادان خارجی ساخته شوند. راه و شعار او را ژاپنی ها در انقلاب میجی خود عملی کردند و از شعار امیر پیروی نموده و امروز به عنوان قدرت دوم یا سوم جهان رسیده و ما به جای عمل به اهداف این مرد بزرگ رگش را زدیم . مگر او چه گفته بود .(( اگر میوه یک ساله می خواهید کشت کنید ، اگر میوه 10 ساله میخواهید درخت بکارید، اگر میوه صد ساله میخواهید، انسان تربیت کنید )) و باز تکرار میکنم شاه بی لیاقت و مردم بی تفاوت مثل همیشه تاریخ این مرزو بوم ، نخبه کشی کردند و رگش را زدند !!
یادش و راهش پر رهرو باد.
غلامرضا شجاع
